(перевод с польского)

Жил-был слон — огромный, как слон,
Звали слона Ян Хоботальский.
Выглядел он, как обычный слон,
Да только страшно Забывальский.

Слоновые уши и ноги слоновьи,
Бивни из чистой кости слоновой
И даже хоботом мог помыться.
Вроде бы слон... а память девицы.

Однажды позвал коллег, с кем был дружен,
К себе на ужин.
Пришли слоны, трубят: "Здравствуй, коллега!"
Никто не ответил.
Нет Хоботальского!
Забыл! Уехал!

Позвало Общество Крокодилов
На стаканчик воды из Нила.
Забыл! Не приехал!

Любил дочурку и сынишку,
Малютку-слонюрку и крошку-слонишку,
Не забывал про них ни на минуту,
Только имена часто путал.
Имя сыночка - Белый Зубик,
А папа звал: "Эй... Сдобик! Бубик! "
Дочуркино имя попроще - Кахна,
А папа звал: "Эй... Топтахна! Грубахна! "

Собственное имя тоже путал.
Бывает, придёт в гости к кому-то,
Нужно представиться: "Ян Хоботальский."
А он говорит: "Яцик Бимбальский".

Жил с женой так, будто имел шесть жён!
(По шесть раз в день с ней здоровался он).
И вот жена сказала однажды
"Сходи в больницу, вид твой неважный...
Может пан профессор назначит капли?"

Слон сразу пошёл ... в гости к цапле,
Потом на рынок и в газету.
Везде говорит, что памяти нету!

"Вроде бы помнил, да вот досада.
Может, кто скажет, куда мне надо?"

Ходит, вздыхает, время - под вечер.
Дошёл до кузни, в кузнице - печи,
Увидел - висит на стене подкова.
От страха память вернулась снова!

Глянул кузнец, задвигал мехами,
Горло слону пощупал руками,
Молот убрал и голосом генеральским
Сказал: "Держитесь, пан Хоботальский!
Мой совет - обливаться из бочки
И на память вязать узелочки".
Как плюхнул водой! И за секунду
Скрутил из хобота узел чудный!

Пулей вбежал Хоботальский к жене,
А та - в крик: "Что такое?!" - "Нужно мне ...
Нужно для памяти!" - "О чём?" - "Я... должен был..."
-"Что должен?" - "Не знаю! Опять забыл!"

Оригинал - Julian Tuwim
Slon Trabalski

Był sobie słoń wielki - jak słoń.
Zwał się ten słoń Tomasz Trąbalski.
Wszystko, co miał, było jak słoń!
Lecz straszny był Zapominalski.

Słoniową miał głowę i nogi słoniowe,
I kły z prawdziwej kości słoniowej,
I trąbę, którą wspaniale kręcił,
Wszystko słoniowe - oprócz pamięci.

Zaprosił kolegów słoni na karty
Na wpół do czwartej.
Przychodzą - ryczą: "Dzień dobry, kolego!"
Nikt nie odpowiada,
Nie ma Trąbalskiego.
Zapomniał! Wyszedł!

Miał przyjść do państwa Krokodylów
Na filiżankę wody z Nilu:
Zapomniał! Nie przyszedł!

Ma on chłopczyka i dziewczynkę,
Miłego słonika i śliczną słoninkę.
Bardzo kocha te swoje słonięta,
Ale ich imion nie pamięta.
Synek nazywa się Biały Ząbek,
A ojciec woła: "Trąbek! Bombek!"
Córeczce na imię po prostu Kachna,
A ojciec woła: "Grubachna! Wielgachna!"

Nawet gdy własne imię wymawia,
Gdy się na przykład komuś przedstawia,
Często się myli Tomasz Trąbalski
I mówi: "Jestem Tobiasz Bimbalski".

Żonę ma taką - jakby sześć żon miał!
(Imię jej: Bania, ale zapomniał),
No i ta żona kiedyś powiada:
"Idź do doktora, niechaj cię zbada,
Niech cię wyleczy na stare lata!"

Więc zaraz poszedł - do adwokata.
Potem do szewca i rejenta.
I wszędzie mówi, że nie pamięta!

"Dobrze wiedziałem, lecz zapomniałem,
Może kto z panów wie czego chciałem?"

Błąka się, krąży, jest coraz później,
Aż do kowala trafił, do kuźni.
Ten chciał go podkuć, więc oprzytomniał,
Przypomniał sobie to co zapomniał!

Kowal go zbadał, miechem podmuchał,
Zajrzał do gardła, zajrzał do ucha,
Potem opukał młotem kowalskim
I mówi: "Wiem już, panie Trąbalski!
Co dzień na głowę wody kubełek
oraz na trąbie zrobić supełek".
I chlust go wodą! Sekundę trwało
I w supeł związał trąbę wspaniałą!

Pędem poleciał Tomasz do domu.
Żona w krzyk: "Co to?!" - "Nie mów nikomu!
To dla pamięci!" - "O czym?" - "No ... chciałem..."
- "Co chciałeś?" - "Nie wiem! Już zapomniałem!"