Никого оттолкнуть не спеши,
Слишком близко к себе не держи,
Запрети доступ к тайнам души,
Оставляй что-то вроде межи...

Чтоб обманом в твои тайники
Не проникли злодей или плут,
Заслонись от таких и «дружки»
Дальше этой межи не пройдут.

А умрёшь, не надейся на то,
Что обрушится розочек град.
Вряд ли носят букеты цветов
Те, в чьих душах корысть и разлад.

Научись в людях честность ценить
И открытость наивной души.
За ребяческий дух не вини,
В колыбели мы все хороши!

Пусть уносит нас разума конь,
Волоча свою ношу, вперёд!
По дорогам души скачет он
И тугую уздечку грызёт.

Высота покорится, тогда
Даже горы построятся в ряд.
А светило к тем ближе всегда,
Чьи сердца ярче лампы горят.

Үрдә торам

Беркемне дә читкә тибәрмә,
Әмма... артык якын җибәрмә
Ара калдыр... эчке дөньяңның,
Тыелган чик – газиз ояңның

Бәреп кермәсеннәр түренә.
Үлеп китсәң, өметләнмә дә,
Гөлләр түшәмәсләр гүреңә.

Яман уйлы, хәтсез затларның,
Гамәлендә түбән, ятларның
Инан, мәләк* түгеллегенә...
Кадерләргә өйрән ничек тә,

Изрәп йоклап яткан бишектә
Садә, сабый күңелне генә...

...Акыл атым катгый кисәтеп,
Җанга зарур юлны күрсәтеп
Авыр йөген сөйрәп үр менә.
Авызлыгы чәйнәп өзелгән.

Алларына таулар тезелгән...
...Үрдә торам ... тугарылганмын,

Киңлек белән сугарылганмын.
Нур көлтәсе – рухым түрендә
Кояш үрдән якын күренә!

Мәләк - фәрештә.
(Айрат Суфиянов.)