Неведомо куда
глядят
дома

распахнутыми окнами
как будто прожектором скользят
свой собственный подсвечивая мир

Уже под вечер
затворяют веки
и глубоко вовнутрь себя стремятся
в телесном самоощущенье
слышат
как набухают каменные вены

как в клетках оживает
шёпот вод
и крики ветра

Дома похожи чем-то на могилы
где мёртвые с живущими — впритирку
застопорено время их
минувшее с грядущим втеснены
в широкое недвижное сегодня

Но
и они порою умирают
на груди им накатывает темень
под весом не выдерживают кости
и вдруг
однажды ночью
оседают
в глубоком сотрясающем рыданье

30.07.–03.08.2022 г.

***
Λεπτομέρειες για σπίτια που παλιώνουν του Ορέστη Αλεξάκη

Κανείς δεν ξέρει πού
κοιτούν
τα σπίτια

μέσ’ από τ’ ανοιχτά παράθυρά τους
σαν προβολέα το βλέμμα περιφέρουν
φωτίζοντας ένα δικό τους κόσμο

Τα βράδια
κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους
νιώθουν κι αυτά το σώμα τους
ακούνε
τις πέτρινες τους φλέβες να φουσκώνουν

μέσα στα κύτταρά τους ξαναζούν
ψίθυροι των νερών
φωνές του ανέμου

Τα σπίτια μοιάζουν κάπως με τους τάφους
όπου νεκροί και ζώντες συνυπάρχουν
ο χρόνος τους ακινητεί
το παρελθόν τους και το μέλλον τους
χωρούν
μες στο πλατύ κι ασάλευτο παρόν τους

Όμως
πεθαίνουν κάποτε κι εκείνα
σωρεύεται στα στήθη τους σκοτάδι
σπάζουν τα κόκκαλά τους απ’ το βάρος
και ξαφνικά
μια νύχτα
καταρρέουν
μ’ ένα βαθύ λυγμό που συγκλονίζει