Серебряная, блёсткая,
я рыба, я ускользаю.
Скрываюсь, сливаюсь,
утекаю, сбегаю.
Была б я просто женщиной,
исконной, мистичной,
глиняной,
дионисийской,
раковиной,
плодородием,
сосудом, резонатором,
была б я.
Однако, не женщина, не рыба,
то и другое разом.
И это не только моя история.
Это история женщины-капли и женщины-снега,
женщины-ящерицы и женщины-орла,
и даже Мэри, Анны,
Елены, Фриды,
Сильвии, Жанны
и прочих женщин,
чьи следы, оставленные тихо позади
маленькими туфлями,
быстро растворяются во времени.
Я женщина-рыба.
Когда умру, стану просто рыбой,
буду плавать среди звёзд.

18–22.08.2022 г.

***
Γυναίκα-ψάρι της Χλόης Κουτσουμπέλη

Στιλπνή είμαι, ασημένια,
ψάρι είμαι, ξεγλιστρώ.
Χάνομαι, χύνομαι,
ρέω, διαφεύγω.
Μόνο γυναίκα αν ήμουν,
αρχέγονη, μυστική,
πήλινη,
διονυσιακή,
κοχύλι,
γονιμότητα,
αγγείο και ηχείο,
αν ήμουν.
Όμως ούτε γυναίκα είμαι ούτε ψάρι
μα και τα δύο μαζί.
Και δεν είναι μόνο δική μου αυτή η ιστορία.
Είναι κι η ιστορία της γυναίκας-σταγόνας και της γυναίκας-χιονιού
της γυναίκας-σαύρας και της γυναίκας-αετού
μα και της Μαίρης, της Άννας,
της Ελένης, της Φρίντας,
της Σύλβιας, της Ιωάννας
και όλων των άλλων γυναικών
αθόρυβα αφήνουν πίσω τους τα χνάρια
από μικρά παπούτσια
που γρήγορα εξαερώνονται στον χρόνο.
Είμαι γυναίκα-ψάρι.
Όταν πεθάνω, θα γίνω μόνο ψάρι.
Θα κολυμπώ στ’ αστέρια.