Мой ангел грустен.
Бесплотен, чужд влечения,
пылает, но не томится.
Как слышит фразу «Я тебя люблю»,
поглаживает рану между ног
и плачет.

Не знаю, отчего мой ангел грустен.
День напролёт завешивает простынями зеркала
и ледяными пешками играет в шахматы.

Мой ангел в ледяной стране живёт.
Закашлявшись,
отхаркивает кровь в ладони.
И ангельская кровь его
сотворена из снега.
Живёт он в поцелуях, губ не касавшихся.
Живёт в слезах, которым не случилось течь.

Мой ангел стар.
Меня тайком ночами гладил.
И были пальцы шёлковы его.
Потом исчезло всё.
И сам он.

Мой ангел, знаете ли, виноват,
что никогда и никого не полюбила, об этом речь.
Сказать хочу, всегда входил он
в меня, в других
и полностью повелевал той влажной складкой
между прикосновением и недосягаемым.

Мой ангел мне напоминает маму,
ежевечерне также
меня баюкает
и после распластывает нежно
в залитой кровью люльке.

«Спи».

23–25.08.2022 г.

***
Ο άγγελός μου είναι λυπημένος της Χλόης Κουτσουμπέλη

Ο άγγελός μου είναι λυπημένος.
Δεν έχει σάρκα, δεν ποθεί,
καίγεται, μα δεν λιώνει.
Όταν ακούει τη λέξη «σ’ αγαπώ»
χαϊδεύει την πληγή ανάμεσα στα πόδια του
και κλαίει.

Δεν ξέρω γιατί ο άγγελός μου είναι λυπημένος.
Σκεπάζει όλη μέρα τους καθρέφτες με σεντόνια
και παίζει σκάκι με πιόνια από πάγο.

Ο άγγελός μου ζει σε χώρα παγωμένη.
Όταν βήχει,
φτύνει αίμα στις παλάμες.
Το αίμα του αγγέλου μου
είναι από χιόνι,
ζει σε φιλιά από χείλη πάντα ανέγγιχτα,
ζει μες σε δάκρυα που ποτέ τους δεν κυλήσαν.

Ο άγγελός μου είναι παλιός.
Τις νύχτες μου με χάιδευε κρυφά.
Τα δάχτυλά του από μετάξι.
Ύστερα έγινε απουσία.
Κι αυτός.

Ο άγγελός μου φταίει, ξέρετε.
Που δεν αγάπησα ποτέ κανένα, εννοώ.
Θέλω να πω ότι πάντα έμπαινε
ανάμεσα σε μένα και στους άλλους
κι όριζε απόλυτα εκείνη την υγρή πτυχή
ανάμεσα στην επαφή και στο ανέφικτο.

Ο άγγελός μου θυμίζει τη μαμά μου.
Κάθε βράδυ κι αυτός
γλυκά με νανουρίζει
και μετά με ξαπλώνει τρυφερά
στη ματωμένη κούνια μου.

«Κοιμήσου.»

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)