Отец мой дождевик всегда носил
и серый зонт от солнца брал с собой,
любитель женщин, вечно уходивший,
играл в шпионских фильмах
роли дверных замков
или открытых окон
посреди пустыни.
Всегда неравнодушен к шляпам был.
Носила мама миленькие шляпы
с живыми безголовыми драчливыми павлинами.
Мой брат был лебедем,
хрустальным, прозрачным,
надтреснутым с тысячи двух сторон,
настолько, ну настолько беззащитным,
что искушение находило на меня
его столкнуть на землю, чтоб разбился.
Сама же я была очаровательна,
всегда вся в белом,
тортом заедала одиночество,
на обветшалом сидя на балконе.
Потом исчезла мама в зеркале,
отец, влюбившись в птицу, улетел,
женился брат на Ночи
и рухнул в море мой балкон.
От всей моей семьи
остался только альбом с тенями,
что друг за другом бесконечно гонятся в ночи.

22—26.09.2022 г.

***
Η οικογένειά μου της Χλόης Κουτσουμπέλη

Ο μπαμπάς μου φορούσε πάντα αδιάβροχο
και κρατούσε μια γκρίζα ομπρέλα για τον ήλιο,
αγαπούσε γυναίκες κι όλο έφευγε,
κι έπαιζε σε ταινίες κατασκόπων
τον ρόλο της κλειδαριάς στην πόρτα
ή του ανοιχτού παράθυρου
στη μέση μιας ερήμου.
Πολύ του άρεσαν πάντα τα καπέλα.
Η μαμά μου φορούσε όμορφα καπέλα
με ζωντανά ακέφαλα παγόνια να μαλώνουν.
Ο αδελφός μου ήταν κύκνος,
κρυστάλλινος και διάφανος,
σε χίλιες δυο μεριές του ραγισμένος
και τόσο, μα τόσο ανυπεράσπιστος,
που πάντα έμπαινα στον πειρασμό
να τον ρίξω κάτω, για να σπάσει.
Κι εγώ ήμουν αξιολάτρευτη,
στα άσπρα πάντοτε ντυμένη,
έτρωγα κέικ από μοναξιά,
σ’ ένα ετοιμόρροπο καθόμουνα μπαλκόνι
Ύστερα η μαμά χάθηκε μες στον καθρέφτη,
ο μπαμπάς αγάπησε ένα πουλί και πέταξε,
ο αδελφός μου παντρεύτηκε τη Νύχτα
και το μπαλκόνι μου κατέρρευσε στη θάλασσα.
Κι από όλη την οικογένειά μου,
απόμεινε μόνο ένα άλμπουμ με σκιές
να κυνηγούν ατέρμονα η μια την άλλη μες στη νύχτα.

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)