Не покидают умершие дети домов своих,
снуют внутри, путаются в подолах материнских платьев,
покуда та отвлечена готовкой, следит за клокотанием воды,
как будто вглядываясь в пар и время. В них всегда —

Дом то ужимается, то раздаётся вширь,
словно в попытке приглушённый дождь поймать
посередине лета, в полях пустых.
Не исчезают умершие дети. Живут себе,
взяв за обыкновение играть в закрытом коридоре,

и ежедневно подрастают в нас настолько,
что отныне боль в подреберье не от утраты,
но прибытка. И если женщины порой кричат во сне,
так это снова родовые муки.

март, 05–08.08.2022 г.

***
Σχήμα της απουσίας – ΙΙ του Γιάννη Ρίτσου

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί -

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ' τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ' την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.