Алёша, друг, пришло твоё письмо,
где спрашиваешь, как я, как дела.
Так знай, вот доктор матери сказал,
что скоро, счёт на дни, умру я.

Это тогда, когда я заскучал, читая
все эти книги, собранные здесь,
в надежде нечто новое найти,
что в жизнь мою внесло б разнообразия.

И вдруг вчера такая новость,
хоть тихо доктор в коридоре говорил,
его я слышал. В комнате темнело
и замирал шум уличный.

Конечно, разрыдался я, под одеялом.
Жалел себя. Задумайся, так молод!
Но тут же сам себе пообещал,
что буду, как всегда, храбриться.

Ты помнишь, я мечтал о путешествиях,
вооружившись циркулем и картой,
весь в вечных сборах, чтоб вот-вот уехать,
а мама всё твердила: в марте...

Теперь изобразил корабль на стекле я
и выцарапал строчку Магра:
«Какая бесконечная таится в странствиях печаль!»
И мне пора в одно отправиться.

Друзьям передавай приветы,
а если посчастливится увидеться с Еленой,
на судне грузовом — скажи ей — отбыл я
и больше пусть меня не ждёт.

Нет, правда! Я хотел бы, чтобы Смерть
забрать меня пришла, как капитан,
гремя тяжёлыми дублёными подошвами
и длинным чубуком дымя.

Алёша, чувствую тебя я утомил
и, может, даже вынудил расплакаться.
Конечно, слов ответных не найдёшь ты.
А впрочем, вовсе не потрудишься писать.

25–30.08.2022 г.

***
Γράμμα ενός αρρώστου του Νίκου Καββαδία

Φίλε μου Αλέξη, το ‘λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω…

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
-σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε-
και τ άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου ‘λεγε: Το Μάρτη…

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
«Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!»
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις στους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχει κι ανταμώσεις την Ελένη,
πως μ ένα φορτηγό -πες της- μπαρκάρισα
και τώρα πιά να μη με περιμένει…

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να ‘ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ’ εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ έκαμα να κλάψεις.
Δε θα βρεις, βέβαια, λόγια για μι απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις…