Видишь поздним вечером, собаки слоняются ватагой кроткой. Людьми и транспортом измотанные, маленькие, крупные, хромых немного, им больше не хватает смелости ни лаять, ни кусать. Порой одна из них садится, чтоб ты её погладил, и смотрит с благодарностью; однако большинство поодаль с подозрением держится, уже поразучившись различать людей.

Есть вместе с ними несколько породистых, которые когда-то в небольшое состояние обошлись; которые не знали еды кроме бифштексов; которых прелестные владелицы купали и потом на утренние променады выводили. И вот теперь хозяевами брошены, Бог знает почему, ещё с ошейником на шее, в глазах с недоумением, с бесдомными труся́т, с отчаянья уже набравшись дурных привычек уличных.

06–08.09.2022 г.

***
Τα σκυλιά του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Αργά το βράδυ βλέπεις τα σκυλιά να περιφέρονται σαν άκακες συμμορίες. Εξουθενωμένα από ανθρώπους και αυτοκίνητα, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, και μερικά κουτσά, δεν έχουν πια κουράγιο ούτε να γαβγίσουν ούτε να δαγκάσουν. Καμιά φορά κανένα κάθεται να το χαϊδέψεις και σε κοιτάει μ’ ευγνωμοσύνη μες στα μάτια· όμως τα πιο πολλά στέκουν από μακριά, γεμάτα υποψία: ξέμαθαν πια να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους.

Μαζί με τ’ άλλα είναι και μερικά σκυλιά από ράτσα, που κόστισαν κάποτε μια μικρή περιουσία· που δεν έτρωγαν παρά μόνο μπιφτέκι· που τα έλουζαν ωραίες κυρίες και ύστερα τα έβγαζαν για τον πρωινό τους περίπατο – και τώρα παρατημένα απ’ τ’ αφεντικά τους, Κύριος οίδε για ποιο λόγο, με το λουρί ακόμα στον λαιμό και με την απορία στα μάτια, τρέχουν κι αυτά μαζί με τα κοπρόσκυλα, έχοντας μάθει κιόλας στην απόγνωση και στις κακές συνήθειες του δρόμου.

Από τη συλλογή Πεζά ποιήματα (εκδ. Ιανός, 2004)